Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Η 19η Μαΐου του 1919 είναι αποφράδα ημέρα για τους Έλληνες του Πόντου

Η 19η Μαΐου του 1919 είναι αποφράδα ημέρα για τους Έλληνες του Πόντου. Αυτήν την ημέρα αποβιβάστηκε ο Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα και άρχισε τη δεύτερη φάση της σφαγής των Ελλήνων. Οι Τσέτες του, ληστές, άτακτοι αντάρτες με αρχηγό το θηριώδη Τοπάλ Οσμάν, αγράμματο βαρκάρη, κουτσό από χτύπημα Ελληνίδας μητέρας, ( γιατί κακοποιούσε την κόρη της ), και Δήμαρχο Κερασούντας, επιδόθηκαν σε ακατονόμαστα εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου.
Τα επίσημα αρχεία διαφόρων χωρών αποκαλύπτουν το όργιο αίματος εις βάρος των Ποντίων, που άρχισε το 1908 με τους Νεότουρκους και συνεχίστηκε μέχρι το 1923 από τους Κεμαλικούς.
Οι Τούρκοι εξόντωσαν τους Έλληνες του Πόντου με εκτοπίσεις, με πυρπολήσεις του άμαχου πληθυσμού μέσα σε εκκλησίες και σχολεία, με εξορίες στο εσωτερικό, κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, με βιασμούς, βασανιστήρια, φυλακίσεις, με τα περιβόητα τάγματα θανάτου, τα αμελέ ταμπουρού με απαγχονισμούς, με βίαιους εξισλαμισμούς και σφαγές. 353,000 Έλληνες τα θύματα της φοβερής Γενοκτονίας. Συμβουλάτορες των Τούρκων για τους τρόπους εξόντωσης των Ελλήνων ήταν οι Γερμανοί και προπάντων ο στρατηγός Σέντερς φον λίμαν και εκτελεστές οι Τούρκοι αγάδες Ταλαάτ και Εμβέρ με τους Τσέτες τους.
Το 50% των Ελλήνων του Πόντου εξοντώθηκε και το άλλο μισό ξεριζώθηκε και προσφυγοποιήθηκε. Όσοι κατέφυγαν στη Ρωσία στα χρόνια του Σταλινισμού υπέστησαν και δεύτερη γενοκτονία από το 1937 έως και το 1949 στα πλαίσια εκρωσισμού των λαών της Τ.Σ.Ε. Όσοι Έλληνες αντιστάθηκαν διασκορπίστηκαν στη Σιβηρία, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζία, Τουρμενιστάν, Καζάχσταν, κ.α. Τα ράχη αυτού του λαού τα τελευταία χρόνια καταφθάνουν στη μητέρα Ελλάδα.
Αγώνες δεκαετιών των Ποντιακών Συλλόγων δικαιώθηκαν, όταν το Φεβρουάριο του 1994 ομόφωνα η Βουλή ελλήνων έλαβε την ιστορική απόφαση να ορίσει την 19η Μαΐου ως ημέρα Εθνικής Μνήμης για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Το ίδιο έπραξε και η Κυπριακή Βουλή.
Για εμάς τους Έλληνες του Πόντου ο συμβιβασμός μ ‘ αυτή την πραγματικότητα θα ήταν μοιραίος γιατί θα αφαιρούσε από το νόημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας το διεκδικητικό χαρακτήρα. Θα εξέτρεπε δηλαδή από τον τελικό στόχο, που είναι η διεθνής καταδίκη της αδικίας στο σύνολο της και η αποτροπή παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον.
Μ ‘ αυτή τη διαπίστωση γίνεται κατανοητό, ότι ο δρόμος προς την ολοκλήρωση των στόχων είναι μακρύς. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή στο μονόδρομο που μπήκαμε συνειδητά. Θα συνεχίσουμε αταλάντευτα τον αγώνα ως την τελική δικαίωση.
Το δικαίωμα στη μνήμη είναι συνώνυμο του δικαιώματος στη ζωή, την παράδοση και την αξιοπρέπεια. Ναι στο δικαίωμα μνήμης. Ναι στην αλήθεια. Ναι στην Δικαιοσύνη.


                                                                             ΔΩΡΑ ΜΠΑΛΤΑΤΖΙΔΟΥ                  
                                                                         ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
                                                                           ΗΜΑΘΙΑΣ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ    
                                                                              

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου